Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/151

 — Ostatecznie opiekujemy się zbrodniarzem i dopomagamy mu, co, Watsonie? A skoro jest tak, jak Barrymore mówi, nie mam odwagi wydać tego człowieka... Zatem rzecz skończona. Barrymore, bądź spokojny, możesz odejść.
 Kamerdyner podziękował kilku urywanemi słowami i zmierzył ku drzwiom. Naraz zawahał się i zawrócił.
 — Pan był dla mnie taki dobry, że radbym z duszy się odwdzięczyć. Proszę pana, ja coś wiem i powinienem był może już to powiedzieć, ale śledztwo było dawno ukończone, kiedy to wykryłem. Nie pisnąłem słówka nikomu. Dotyczy to śmierci biednego sir Karola.
 Zerwaliśmy się obaj z baronetem na równe nogi.
 — Wiesz, co spowodowało jego śmierć?
 — Nie, panie, tego nie wiem.
 — A zatem cóż?
 — Wiem, dlaczego był przy furtce o takiej późnej godzinie. Miał schadzkę z kobietą.
 — Schadzkę z kobietą! On?
 — Tak, panie.
 — Nazwisko tej kobiety?
 — Nie znam go, panie, wiem tylko pierwsze litery L. L.
 — A ty skąd wiesz o tem?
 — Stryj pański otrzymał zrana list. Odbierał zazwyczaj dużo listów, bo był człowiekiem dobroczynnym, znanym ze swego miłosierdzia, tak, że kto był w potrzebie udawał się skwapliwie do niego. Ale zdarzyło się, że tego dnia przyszedł tylko ten jeden list, tem więcej zatem zwróciłem