Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/165

 — Czy pani pisała kiedykolwiek do sir Karola, wyznaczając mu schadzkę?
 Twarz pani Lyons oblała się znów rumieńcem gniewu.
 — Zadaje mi pan, doprawdy, osobliwe pytanie.
 — Przykro mi bardzo, ale muszę je powtórzyć.
 — Odpowiem tedy: oczywiście nie.
 — Nawet w dniu śmierci sir Karola?
 Rumieniec znikł z oblicza młodej kobiety i ustąpił miejsca śmiertelnej bladości. Suche jej wargi poruszyły się, nie mogąc wymówić wyrazu: „Nie“, który dostrzegłem raczej, niż dosłyszałem.
 — Pamięć zawodzi panią niewątpliwie, — rzekłem. — Mógłbym nawet przytoczyć urywek z listu pani: „Zaklinam pana na honor dżentlmena, niech pan spali list niniejszy i przyjdzie pod furtkę o godzinie 10-ej.“
 Myślałem, że pani Lyons zemdleje — ale wysiłkiem woli zapanowała nad wzruszeniem.
 — Czy niema na świecie honorowego mężczyzny? — rzekła z trudnością.
 — Jest pani niesprawiedliwa dla sir Karola. Spalił list pani. Ale niekiedy list, chociaż spalony, pozostaje czytelny. A więc przyznaje się pani do napisania tego listu?
 — Tak, pisałam ów list! — zawołała i, folgując sercu w potoku wyrazów, dodała: — Napisałam go. Czemu mam zaprzeczać? Nie mam powodu wstydzić się tego listu. Zdawało mi się, że, gdybym mogła się z nim rozmówić, przyszedłby mi z pomocą; prosiłam go tedy o schadzkę.
 — Ale dlaczego o takiej godzinie?