Strona:A. Conan Doyle-Pies Baskerville’ów.djvu/206

zacznie się połów. Zanim noc zapadnie, będziemy wiedzieli, czy schwytaliśmy naszego wielkiego, żarłocznego szczupaka, czy też wymknął się z sieci.
 — Byłeś już na moczarach?
 — Wysłałem z Grimpen do Princetown raport o śmierci Seldena. Zdaje mi się, że mogę zapewnić, iż nikt z was nie będzie niepokojony tą sprawą. Doniosłem też memu wiernemu Cartwrightowi, co się ze mną stało; chłopiec byłby lamentował przed moją jaskinią, jak pies nad grobem pana, gdybym go nie zapewnił, że jestem bezpieczny.
 — A teraz, co zamierzasz?
 — Zobaczyć się z sir Henrykiem. A... oto jest!
 — Dzień dobry panu! — rzekł baronet. — Wyglądasz, jak generał, układający plan bitwy z dowódcą sztabu.
 — Porównanie pańskie zupełnie trafne. Watson pyta mnie właśnie o rozkazy.
 — I ja również po to przychodzę.
 — Doskonale. Jesteś pan zaproszony na obiad do naszych przyjaciół Stapletonów, prawda?
 — Spodziewam się, że i panowie pójdziecie ze mną. Stapletonowie są bardzo gościnni i będą wam radzi.
 — Obawiam się, że będziemy musieli pojechać z Watsonem do Londynu.
 — Do Londynu?
 — Tak, zdaje mi się, że w obecnem położeniu rzeczy będziemy tam potrzebniejsi.
 Twarz baroneta spochmurniała.
 — Myślałem, że pozostaniecie tu ze mną, dopóki się wszystko nie wyświetli. Pobyt w zamku