Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/123

 Upłynęła jeszcze jedna doba. Łagodne rżenie, pełne cichych skarg, nie milkło nawet w nocy.
 — Leżcie i rozważajcie sobie — mruczał Mongoł.
 Jednak w pewnej chwili wziął wiązankę trawy i poszedł ku koniom.
 Za nim Henryk niósł wodę.
 Konie zdaleka powitały ich radosnem rżeniem.
 Wtedy Czultun śmiało już podchodząc do koni, poklepał je po karku, pogłaskał po pyskach, dotknął wędzideł, a przekonawszy się, że spokojnie godzą się z tem, pochylił się nad przedniemi nogami dżegetajów.
 Zręcznemi ruchami rozluźnił pęta.
 Dżegetaje, leżące na boku, natychmiast zmieniły pozycję. Położyły się na brzuchach i podwinęły odrętwiałe nogi pod siebie.
 Wtedy Czultun z Henrykiem podzielili pomiędzy nie przyniesioną trawę, a gdy szybko zjadły, napoili je wodą ze solą.
 Jakież było zdumienie Henryka, gdy ujrzał nazajutrz, że dawna dzikość powróciła koniom.
 Mongoł śmiał się i mówił:
 — Tak będzie ze trzy, albo ze cztery razy po nakarmieniu. Później zrozumieją, że jesteśmy ich przyjaciółmi, no — i wtedy będą pokorne.