Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/136

 — Niema „Łakomca“… — szepnął Henryk.
 W tej chwili zdaleka dobiegło kwilenie i jękliwe rżenie konia.
 — Alar napadł na dżegetaja! — zawołał Czultun, chwytając za nóż i biegnąc ku krzakom.
 Henryk porwał karabin i, w biegu wkładając naboje, popędził za Mongołem.
 Księżyc przebił się przez chmury, czy, może wiatr rozpędził je. Rozświetliło się znacznie. Blade promienie księżyca srebrzyć zaczęły skały i miotające się w podmuchach wichru krzaki.
 Nadsłuchując, biegli, kierując się w stronę, skąd dochodziło rżenie konia. Stawało się coraz głośniejsze i groźniejsze.
 — „Łakomiec“ walczy z nieprzyjacielem! — krzyknął Czachar, przedzierając się przez chaszcze.
 Nareszcie wybiegli na małą łąkę i stanęli w zdumieniu.
 Oświetlony księżycem, prawie biały, koń stał, oparłszy łeb o skałę i tylnemi nogami wierzgał wściekle.
 Jakaś duża, czarna bryła podbiegała do niego, unosiła się nad ziemią, lecz, uderzona mocnemi kopytami, toczyła się nabok, mrucząc i rycząc.
 — „Falbar“ napadł na konia! — szepnął Mongoł. — To straszny, silny zwierz…
 Nie dokończył, bo Henryk starannie wymie-