Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/150

 — Niech żyje „kraj Henryka Broniewskiego!“
 — Niech żyje! — dźwięcznym głosikiem zawtórowała mu dziewczynka.
 Czultun nie zrozumiał tego okrzyku, lecz wydało mu się, że młodzi przyjaciele czują radość w sercu, — taką, jaką odczuwał on — syn pustyni, wojowniczy, dziki jeździec i wódz szczepu bitnych, zuchwałych Czacharów.
 Stanął więc w strzemionach i wydał przeraźliwy świst.
 Aż konie przysiadły na zadach i jęły strzyc uszami, aż z poza skał wybiegła spłoszona para sajg i rwała w pędzie szalonym, wylękła, przerażona.
 Tylko „Łakomiec“ ani drgnął.
 Zwolnił biegu, pochylił głowę i spojrzał na dziewczynkę, jakgdyby chciał powiedzieć:
 — Tamte konie drgnęły, a ja nie! Cóż dostanę za to?
 Po chwili doganiał resztę jeźdźców, głośno chrupał grudkę soli i prychał.
 — Sześć miesięcy spędziliśmy w Szamo! — zawołał Henryk.
 — Ten czas upłynął jak jeden dzień! — odpowiedział Romek.
 — Lecz w mieście przez sześć lat nie zdobylibyśmy tego, czego nauczyła nas pustynia! — dodał starszy brat.