Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/153

 Dążyły jednak szybko w północno-wschodnim kierunku. Nie skarżyły się i nie rozpaczały.
 Nabyły bowiem wiary w swoje siły i wytrzymałość, wiedziały, że dojdą do celu.
 Czultun zato był w swoim żywiole.
 Od zimnego wiatru sczerniał zupełnie, lecz czuł się wybornie i, budząc się przy wygasłem ognisku, pokrzykiwał wesoło:
 — Sajn! Jeszcze jeden dzień minął! Bliżej dziś do Cagan-Czułutaju, niż było wczoraj!
 — Ileż jeszcze dni pozostało? — z troską w głosie pytał Henryk, bo serce mu się ściskało, gdy widział przybladłą, wychudłą twarzyczkę Irenki.
 Czachar zamyślił się, coś liczył długo, nareszcie odpowiedział:
 — Pozostaje jeszcze 11 dni drogi...
 — Musimy dać wypoczynek Irence i koniom — szepnął chłopak.
 Mongoł spojrzał na niego bacznie.
 — Gdy słońce po raz trzeci pokaże się na wschodniej stronie, staniemy — mruknął.
 — Dlaczego nie dziś, nie jutro? — szeptem zapytał Henryk.
 Czultun pochylił się ku niemu i rzekł cicho:
 — Za dwa dni wory z wodą będą próżne... Tymczasem trzeciego dnia wieczorem dotrzemy