Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/156

z lufy karabinu. Wilki oddalały się powoli, rozzuchwalone, głodne.
 — Źle... — szeptał Mongoł. — Wilki są wściekłe, gdy nie mają żadnej zdobyczy... Jeżeli zbierze ich się duża zgraja... zagryzą nasze konie... zagryzą nas... Źle!
 — Co robić? — spytał Henryk, czując, że mu się włosy zjeżyły na głowie.
 — Musimy zapolować na wilki, bo to je nieraz odstrasza od napadu... A tymczasem trzeba strzec koni i strzelać przy zbliżeniu się drapieżników...
 — Ja pozostanę tu — ofiarował się Henryk.
 — Sajn! — kiwnął głową wierny Mongoł. — A ja posiedzę przy tobie i pogwarzymy.
 Chociaż Czultun dużo mówił, jednak ciągle nasłuchiwał, kręcąc głową w różne strony.
 Wreszcie rzekł:
 — Wilki mają swoje legowisko w krzakach za kamieniami, gdzie spotkaliśmy dziś słoną wodę. Poczekaj trochę, zaraz powrócę!
 To powiedziawszy pobiegł do obozu i niebawem powrócił, niosąc ze sobą „nahaje“, baty, o krótkich rękojeściach drewnianych z długiemi, mocnemi rzemieniami, dla poganiania i karcenia koni.
 Czultun uważnie obejrzał nahaje i zaczął przy-