Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/157

wiązywać do końców rzemieni okrągłe, ciężkie kamyki.
 — Poco to robisz? — zapytał chłopak.
 — To najlepsza broń na wilki! Zobaczysz sam! — odparł, cicho się śmiejąc.
 Wilki nie zjawiały się więcej. Gdzieś daleko wyły ponuro, jękliwie poszczekiwały i błyskały płonącemi źrenicami.
 Dopiero przed świtem umilkły.
 Henryk z przyjacielem powrócili do ogniska i ogrzali zziębnięte członki.
 O świcie Czultun zaczął kulbaczyć konie. Czynił to jednak inaczej niż zwykle. Starannie oglądał popręgi i krócej podciągał strzemiona.
 Pozostawiono Irenkę przy ognisku, gdzie stał osiodłany na wszelki wypadek „Łakomiec“.
 Mężczyźni wskoczyli na siodła i ruszyli.
 Czultun jechał na czele.
 Podnosił się w strzemionach i wymachiwał „nahajem“.
 Głucho warczał uwiązany do rzemienia kamień.
 Koń Czachara tulił uszy i chrapał, lecz szedł równym kłusem, wstrzymywany silną dłonią jeźdźca.
 — Zajeżdżajcie od zachodu w te krzaki i krzyczcie głośno! — zawołał Mongoł i zdarł swego konia.