Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/161

 — Dziękuję! — odparła, z wdzięcznością spoglądając na stroskaną twarz starszego brata.
 — Urządzę dla ciebie, siostrzyczko, wygodny szałas i miękkie posłanie, abyś nic nie robiła, tylko spała, spała! Zamienię się na kucharza i będę wodę grzał i „pemmikan“ piekł na węglach. Wypoczywaj sobie, wszystko ci przyniosę i zrobię dla ciebie! — obiecywał Romek.
 Dziewczynka ucałowała brata i szepnęła:
 — Jacy wy dobrzy i rycerscy jesteście. Prawdziwi mężczyźni!
 Romek z pomocą Czultuna naciął prętów i narwał suchej trawy. W okamgnieniu zbudowano mały szałas i urządzono wygodne posłanie.
 Romek podbiegł do siostry i, kłaniając się figlarnie, zawołał:
 — Hotel zamówiony i oczekuje na szanowną panią, panno Ireno!
 Dziewczynka śmiała się wesoło.
 Czultun, chociaż nie rozumiał przyczyny jej śmiechu, szczerzył zęby, mrużył oczy i mruczał:
 — Sajn! Sajn!
 Henryk wziął karabin i poszedł na poszukiwanie zwierzyny, bo suszone mięso wszystkim zbrzydło doreszty. Wkrótce gdzieś za pagórkami rozległ się strzał i niebawem ujrzano chłopca, wlokącego po śniegu upolowanego dżerenia.