Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/167

 Minęła godzina.
 Mongoł, ukończywszy oczyszczanie rany dżegetaja, niecierpliwił się.
 Irenka nie powracała.
 Czultun zaczął się niepokoić i, wdrapawszy się na wysoką wydmę, przysłonił dłonią oczy i patrzył.
 — Coś tam zobaczył? — zapytał go, przebiegający z wiązką naciętych prętów Romek.
 — Ireny długo niema... — odparł cicho. — Powinna dawno być w obo...
 Nie dokończył. Przez chwilę jeszcze wpatrywał się w horyzont. Nagle jednym susem był przy pasących się koniach.
 — Dziewczynce przydarzyło się jakieś nieszczęście! — wrzasnął rozpaczliwie i, zerwawszy pęta koniowi, wskoczył mu na grzbiet i bił go nogami po bokach, zmuszając do biegu.
 Chłopcy spojrzeli w stronę, w którą odjechała Irenka i zrozumieli przyczynę przerażenia wiernego Mongoła.
 Przez step mknął „Łakomiec“ bez jeźdźca.
 Gdy wpadł do obozu, wszyscy ujrzeli strugę krwi, spływającej mu z karku.
 Henryk z okrzykiem rozpaczy schwycił karabin i, dosiadłszy najbliższego dżegetaja, bił go kolbą, doganiając mknącego już o kilkaset kroków przed sobą Czultuna.