Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/185

 Nad horyzontem, jeszcze daleko, odcinał się od bladego nieba czarny punkt, szybko mknący naprzód.
 Wkrótce dobiegł głuchy, jednostajny huk.
 — Motor! — zawołał Romek.
 Henryk przybladł, a Irenka rączki złożyła jak do modlitwy.
 — To — dwupłatowiec! Farman! To, pewno, pan Rouvier z tatusiem do nas lecą! — wołały uradowane dzieci.
 Mongołowie w strachu rozbiegali się w różne strony i kryli się w jurtach.
 Nastraszone turkotem samolotu konie rwały się z uwięzi i rżały. Dżegetaje wierzgały i gryzły się wściekle.
 Dzieci zaś stały zapatrzone w nadlatującego ptaka, który już zataczał nad równiną coraz węższe koła, wyglądając dogodnego miejsca dla lądowania.
 Nareszcie dotknął ziemi, odbił się, przeleciał kilkanaście metrów, potoczył się płynnie, podnosząc obłoki śniegu i piasku.
 Jeszcze kilka chwil i dzieci z okrzykami radości biegły ku wyskakującemu z aparatu ojcu.
 Urywanemi głosami opowiadano sobie wzajemnie o przygodach w Szamo.
 Pan Broniewski z Rouvierem, wyszedłszy na poszukiwanie osiedla, zbłądzili i stracili kierunek.