Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/190

 Czachar cmoknął głośno i szepnął zdławionym głosem:
 — Nuchur! Czultun nigdy nie zapomina tych, kogo miłuje jego serce! Nigdy!
 Dzieci ogarnęły ostatniem spojrzeniem oblicza przyjaciół i bezkresny step Cagan-Czułutaju.
 Nagle Irenka zawołała:
 — A cóż będzie z naszemi miłemi dżegetajami?!
 Czultun zamyślił się na chwilę i odparł:
 — Moi ludzie zjedliby je… Nie chcę jednak, aby się tak stało, boś ty je pieściła małą rączką swoją… Wypuścimy je na wolność!
 Skoczył ku dżegetajom, pozrzucał im uzdy i pęta z nóg, gwizdnął i krzyknął:
 — Wolność wam daje jasnowłosa Irenka!
 Śmigłe koniki, podniósłszy ogony, nastroszywszy krótkie grzywy i nastawiwszy uszu, pobiegły. Narazie powoli, nieśmiało, jeszcze niepewne, po chwili coraz szybciej, podnosząc za sobą kurzawę śnieżną.
 Odbiegły ku wzgórzom i stanęły, czujne, zdumione, pytające…
 Czachar gwizdnął raz jeszcze, a za nim hałasować zaczął cały tłum Mongołów.
 Dżegetaje, płaszcząc się i wyciągając zwinne ciała, pomknęły, znikając w stepie.