Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/21

 Pierwsza obudziła się Irenka i zawołała do chłopców:
 — Wstawajcie, leniuchy, słońce już wysoko!
 Natychmiast zerwali się na równe nogi.
 — A gdzie tatuś i pan Rouvier? — rozległy się zdziwione pytania.
 Henryk zamierzał wybiec z kabiny, lecz spostrzegł leżący na kocu list.
 — Tatuś pisze, że poszli szukać pobliskiej wsi, czy miasteczka — oznajmił Henryk i, wybiegłszy z kabiny, zaczął oglądać ziemię.
 — Tak... tak! — zawołał nareszcie. — Poszli w tę stronę... Znalazłem niedopałek papierosa pana Rouviera i kilka śladów trzewików tam, gdzie w nierównościach gruntu nagromadziło się trochę piasku. Tatuś pisze, że powrócą niebawem, najpóźniej przed wieczorem.
 Dzieci rozbiegły się po płaszczyźnie i zaglądały do wszystkich zakątków wśród kamieni i do małych wąwozów, przecinających równinę w różnych kierunkach.
 Romek w jednym z nich spostrzegł zarośla wysokich trzcin. Przy jego zbliżeniu się wybiegło z nich zwierzę prawie czarne, podobne do świni chińskiej, okryte czarną szczeciną.
 Chłopak zauważył duże, zagięte kły, połyskujące bielą kości, domyślił się więc, że był to dzik.