Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/22

 Spłoszony zwierz z głośnem sapaniem umknął ku pagórkom.
 Romek wlazł w zarośla.
 Ze wszystkich stron jęły się wyrywać z krzykiem i łopotem skrzydeł przeróżne ptaki: duże i małe kaczki, kuliki o długich, mocno zagiętych dziobach. Cała ta czereda z hałasem miotała się w powietrzu, wpadała w sitowia i znowu unosiła się nad niem.
 Romek uśmiechał się do wystraszonego ptactwa i brnął dalej. Wkrótce pod nogami jego chlupać zaczęła woda.
 — Jeziorko... — mruknął chłopak. — Skoro siedzi tu takie mnóstwo wodnego ptactwa, niezawodnie jeziorko obfituje w ryby. Ciekaw jestem, jakie też tu są? Muszę spróbować złapać którąś... Ba! A gdzież wędka?
 Przypomniał sobie Romek przygody Robinsona Kruzoe i rzekł do siebie:
 — Już jakoś wykombinuję sobie wędkę!
 Wylazł z bagienka, przedarł się przez zarośla trzcin i wyszedł na równinę.
 Ujrzał właśnie Irenkę, która z krzykiem, oglądając się poza siebie, biegła w stronę dużej kupy kamieni.
 — Wąż!... wąż! — krzyczała, wymachując rączkami rozpaczliwie.