Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/23

 Romek podbiegł do niej i spytał:
 — Co się stało?
 — Widziałam dużego czarnego węża, tam pomiędzy kamieniami...
 — Ugryzł cię? — zawołał zaniepokojony.
 — Nie... tylko nastraszył bardzo... — odparła.
 — Czegoż się boisz? — uśmiechnął się wznosząc ramiona. — Wąż, nawet jadowity, nie uczyni ci nic złego, jeżeli nie będziesz go niepokoiła i drażniła. Mr. Snow, nasz profesor przyrody, zawsze to mówił w szkole. Nie bój się i nie płacz, bo to niemądrze!
 Ujął siostrzyczkę pod ramię i poszli ku namiotowi.
 — A gdzie jest Henryk? — spytał, oglądając się.
 — Nie wiem — odpowiedziała. — Widziałam go idącego ku tamtym dalekim pagórkom.
 Romek stał zadumany.
 — Irenko, masz, z pewnością, jakąś szpilkę lub agrafkę? Daj mi ją! — poprosił.
 — Co chcesz robić z nią? — spytała.
 — Najpierw daj, a później sama zobaczysz — odpowiedział, chytrze patrząc na siostrzyczkę.
 Irenka dała mu dużą szpilkę, którą przypinała sobie kokardkę, oznakę klasy.