Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/38

trzebuję zabijać więcej. Niech sobie żyją spokojnie. Polowałem na nie poto tylko, aby zdobyć pożywienie. Zabijać dla przyjemności — to okrutna rzecz!
 Uwiązał zdobycz do pasa i poszedł dalej.
 Przekroczył wkrótce nowy szczyt i nagle krzyknął uradowany.
 W głębokiej kotlinie ujrzał dość duży las modrzewiowy.
 Pobiegł ku niemu.
 Gęste zarośla stanowiły podszycie lasu. W koronach wysokich drzew gziły się wiewiórki. Małe i duże ptaszki fruwały dokoła i świergotały. Na wysokiej gałęzi modrzewia siedział szaro-rdzawy jarząbek. Nagle przywarł do gałęzi, tworząc na niej dużą narośl nieruchomą.
 Henryk zrozumiał, że ptak w ten sposób ukrywa się znakomicie przed wrogiem.
 Uśmiechnął się, patrząc na wyciągniętą wzdłuż gałęzi szyję jarząbka, który bystro patrzał oczkami, otoczonemi brwiami koralowej barwy.
 Chłopak postanowił jak najprędzej zbadać knieję; tymczasem trzeba było powracać, więc nabrał ile mógł suchych gałęzi i ruszył ku obozowi, bo już słońce stało nisko.
 Doszedł, gdy już mrok na dobre zapadał, i, w oczekiwaniu wieczerzy, przyrządzanej przez