Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/58

nienia słabnących sił chorych i starych ludzi; kupcy zaś sprzedają je fabrykantom perfum.
 Chłopak padł na ziemię i bez szmeru pełznął do pasącej się spokojnie kabargi.
 Doczołgał się do dużego głazu i pomału wytknął głowę.
 Zaledwie piętnaście kroków dzieliło go od zdobyczy. Starannie i długo mierzył z łuku.
 Zapiała strzała i ugrzęzła ostrzem w szyi kabargi. Zwierzę uczyniło szalony skok, lecz natychmiast upadło na kolana.
 Chłopak zerwał się i wypuścił z procy dwa kamienie. Oba trafiły.
 Kabarga nie mogła się już podnieść. Romek uderzeniem kamienia przerwał jej cierpienia.
 Był dumny ze swej zdobyczy.
 — Piękny kobierzec dla domu i perfumy dla Irenki — myślał uradowany.
 Z trudem przerzucił zdobycz przez ramię i, uginając się pod jej ciężarem, szedł przez las.
 Nie zbłądził, bo pamiętał o radach Henryka.
 Wychodząc z domu, robił na drzewach znaki.
 Odcinały się bielą świeżego drzewa od czarnych pni i ciemnego igliwia modrzewi.
 Znużony, ledwie trzymając się na nogach, dobrnął nareszcie do „obronnego grodu“.
 Radosnemi okrzykami powitały dzieci powra-