Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/65

 — Bardzo mądrze pomyślane! — ucieszył się starszy brat. — Tak też zrobimy. Ja zaś postaram się o ług.
 — Skądże go weźmiesz?
 — Każdy popiół zawiera dużo sody lub potażu. Wygotujemy popiół w wodzie, zlejemy przezroczysty płyn, zawierający ług i będziemy warzyli w nim tłuszcz. Ugotuje się na mydło... Wtedy dodamy naszej nieoczyszczonej soli, a gdy mydło będzie pływało na powierzchni, zbierzemy je i będziemy prali naszą bieliznę. Nie będzie to mydełko ślicznie pachniało, to prawda, lecz prać będzie, jak się patrzy!
 — Ty to wszystko umiesz, Henryczku! — z zachwytem patrząc na brata, zawołał chłopak.
 — Opowiadał nam o tem profesor chemji i nawet pokazywał, jak się z tem obchodzić należy — odparł z uśmiechem brat.
 Dopiero czwartego dnia, wyszedł z domu Henryk z karabinem na ramieniu.
 Przeszedł nagie szczyty gór i zapuścił się w wąską dolinę, zarośniętą krzakami.
 Posuwał się wolno naprzód, przedzierając się przez gąszcz. Dolina doprowadziła chłopaka do szerokiej kotliny z niewielkiem jeziorkiem pośrodku. Zarośla trzcin otaczały brzegi dokoła.
 Od kotliny biegły na zbocza gór zielone łąki,