Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/71

 — Dżeń-szeń... Dżen-szeń... Alar... — powtarzał raz po raz.
 Chłopak nie rozumiał.
 Widząc to, Mongoł z trudem sięgnął do wiszącego na pasie worka i wydobył coś czarnego.
 Wyciągnął nieznany przedmiot do chłopaka i szepnął:
 — Dżeń-szeń, sajn dżeń-szeń!...
 — Sajn?... „Sajn“ oznacza dobry, przypomniał sobie Henryk mongolskie słowo, często słyszane w Chinach, gdy koczownicy przyglądali się z zachwytem domom, wznoszonym przez pana Stanisława Broniewskiego. — Lecz co znaczy „dżeń-szeń“? Jest to słowo chińskie, już z samego brzmienia domyślić się tego można!
 Wziął do ręki czarny przedmiot i obejrzał go uważnie. Był to korzonek jakiejś rośliny. Niezawodnie! Pozostały nawet resztki obciętych nożem liści, a na trzonie — grudki ziemi.
 Henryk podniósł korzeń do góry i nagle krzyknął zdumiony.
 Ujrzał wyraźnie formę naśladującą dokładnie ludzką postać.
 Oto główka z zabawnym kłakiem włosów, utworzonych przez drobne, cienkie korzonki; da-