Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/82

 — Dziękuję! — odpowiedział chłopak. — Będziemy prosili ciebie o pomoc, gdy powrócisz do zdrowia i nabierzesz sił...
 — Uczynię wszystko, czego zażądacie ode mnie! — zawołał Czultun.
 — Chcemy prosić ciebie, abyś wyprowadził nas na uczęszczaną przez podróżnych drogę do Tientsinu — objaśnił Henryk. — Będziemy poszukiwali zaginionego ojca i jego przyjaciela...
 Czultun nic nie odpowiedział na to.
 Siedział w głębokiem zamyśleniu.
 Nareszcie się odezwał:
 — Przez pustynię Mumingan-Szamo nie przejdziemy pieszo... Jest bezludna, bezwodna, przecięta głębokiemi wąwozami. Musimy mieć konie lub wielbłądy...
 — Ha! — krzyknął Romek. — Gdybyśmy mieli konie — dawnoby nas tu nie było!
 — Musimy mieć konie... — powtórzył Mongoł. — Chciałem jeszcze powiedzieć...
 — Mów!
 — Chciałem powiedzieć, że moglibyśmy powrócić stąd bogaczami... gdybyście zechcieli...
 — Któż tego nie chce! — wzruszył ramionami Romek. — Musimy przecież kupić sobie bilety kolejowe lub wynająć konie na drogę