Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/88

 Gdy się uciszyło trochę i wszystkie oczy spoczęły pytająco na Mongole, Czultun pogłaskał stalową lufę wiszącego na ścianie karabinu i zawołał:
 — Macie rzemienie — długie i mocne!
 — Będziesz robił je z naszego karabinu! — zapytała Irenka.
 Romek wybuchnął śmiechem, lecz Henryk powstrzymał go.
 — Zaczynam rozumieć! — rzekł pojednawczym głosem. — Możemy upolować grubą zwierzynę i ze skóry porobić rzemienie.
 — Prawda! — zgodził się Romek.
 — Nie pomyślałam o tem... — szepnęła dziewczynka.
 Czultun śmiał się na całe gardło i przedrzeźniał Romka, aż się chłopak zaperzył i niecierpliwie zapytał:
 — Jakież to zwierzęta mamy strzelać na twoje rzemienie?
 — Jelenie... jelenie, mały nuchurze! — odparł niezmieszany Czultun. — Sajn jelenie o dużych rogach, za które lekarze chińscy drogo płacą.
 — Jak się nazywają te jelenie? — wtrącił pytanie Henryk.
 — Morały — odpowiedział Mongoł.