Strona:A. F. Ossendowski - Mali zwycięzcy.djvu/94

 Henryk ziewnął i zmrużył oczy.
 Sen go morzył, bo od świtu zrobili bardzo znaczny kawał drogi.
 Nagle usłyszał ciche cykanie przyjaciela.
 Podniósł powieki i drgnął.
 Spostrzegł widziane już raz zgóry niepojęte zjawisko.
 Na horyzoncie kłębiły się, mknęły, opadały i wzbijały się wyżej obłoki piasku. W kurzawie długo nie mógł dojrzeć istot, podnoszących ją. Jednak wkrótce tu i ówdzie mignęły ciemne sylwetki i znowu przepadły w obłokach piasku.
 — Jakie to zwierzęta pędzą tam? — zapytał szeptem.
 Mongoł długo trząsł się od bezdźwięcznego śmiechu, aż nareszcie odpowiedział:
 — To, co obiecałem... konie!
 — Konie!... Cały tabun koni! A więc są tam przy nich pastuchy... Ludzie? — wykrzyknął ucieszony chłopak.
 — Są to „dżegetaje“ lub „kutany“ — dzikie konie! — wciąż jeszcze się śmiejąc, rzekł Czultun. — Schwytamy je... lecz przedtem musimy mieć długie i mocne rzemienie.
 Znowu śmiał się, bo stanęła mu przed oczami zawadjacka twarzyczka Romka.
 Tymczasem na horyzoncie opadła kurzawa.