Strona:A. Kuprin - Szał namiętności.djvu/132

uderzyła Czcheizde wachlarzem w rękę: niech pan mówi poważnie.
 W ciemności dał się słyszeć dźwięk, podobny do pocałunku i książę rzekł sztucznym głosem, jakim zawsze „wschodni“ ludzie mówią komplementy:
 — Najpiękniejszy kwiat róża. Podobna jest do pani, Betsy.
 Baronowa znów podniosła głowę, ażeby zobaczyć Sanina.
 — A pan, mr. Georges, dlaczego pan nie mówi jaki jest pański ulubiony kwiat? — spytała.
 — Mój kwiat?
 Sanin zamyślił się.
 Przez twarz jego prześlizgnął się jakiś jakby smutny, jakby czuły cień. Widocznie, przypomniał sobie coś bardzo dalekiego.
 — Narcyz, — odpowiedział wreszcie.
 — Narcyz? Fi! To taki wulgarny kwiatek.
 — Nie, to kwiatek zakochanych.
 Wie pani, co o nim mówią na Wschodzie?
 I Sanin wyrzekł przeciągłym głosem:
 Przesyłam ci narcyz. Z barwy płatków.
 Podobny on do tego, kto śmiertelnie zakochany.
 W nim woń, jak u dziewicy w godzinie spotkania, i bladość młodzieńca w chwili rozstania.
 — To delikatny, naiwny, marzycielski kwiatek. Ma taki delikatny, ledwie wyczuwlany, ostry zapach. Rośnie na blado-zielonem kruchem źdźble i, zerwany, więdnie, nie dożywszy do rana.
 — Ach, mój Boże, jakieś to wzruszające! —