Strona:A. Lange - Elfryda.pdf/184

którą kocham, i wielce za to jestem panu wdzięczny, gdyż może w ten sposób dojdziemy do porozumienia.
 — Nic nie pojmuję?
 — Jakim sposobem dowiedział się pan, że pańska żona...
 — Moja żona? Kiedy ja nie mam żony...
 — Jak to? — A więc — jeżeli wolno zapytać — o kogo się pan upomina w tej sprawie?
 — O pannę Emilję B...
 — O pannę Emilję B... z Burzanów?
 — Pan ją zna?
 — Ze słychu, ponieważ należy do znanej rodziny — ale osobiście nie mam zaszczytu — i nigdy jej nie widziałem.
 — A więc właściwie — to ja niesłusznie wystąpiłem do pana z pretensją...
 — W każdym razie żadnej winy nie mogło być z mojej strony.
 — A zatym...
 Pomimo bólu zacząłem się śmiać i podałem Łąckiemu rękę.
 — A zatym będę musiał szukać satysfakcji gdzieindziej. Ale gdzie?... Nazwisko tosamo...
 Opowiedziałem mu całą sprawę od początku: wizytę Łąckiego u Emilji, zerwanie, maskaradę, moje poszukiwania, decyzję ostateczną aż do chwili przyjazdu tu do Skalisk.
 — Ale dla czego pan tak odrazu się zgodził na moje wyzwanie? I co mi pan tu coś opowiadał — dziękował — —