Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/110

 Policja, administracja, biurokratyzm, regularna praca fabryczna, dzwonem kilkakrotnym codzień ogłaszana — wszystkie te grozy coraz potężniej raziły w zaklęte siedliska Faunów, o których w czasie udręki roi każda dusza, zgnębiona niewolą życia nowoczesnego.
 Bezgraniczna melancholja opanowała serce Fauna; czuł, że jego królestwo nietylko nie nadeszło, ale owszem coraz dalej odpływa i coraz bardziej się uniemożliwia. To też nieraz w samotne ogniste wieczory Faun marzy o tym, czyby nie należało błagalnie prosić bogów, wołając do nich: Wskrzeście Amora!
 Bo chciałby się Faun od Amora nauczyć, jakim sposobem umiał on być szczęśliwy i różowo barwić sny człowiecze, gdy w nim — w tym nowym bogu dni późnych — jest wiekuista posępność — i żal rzeczy spełnionych, że się spełniły, i rzeczy niespełnionych, że się nie spełniły. Ale Amor jeszcze nie zmartwychwstał, a Faun, zbuntowany przeciw bogom i przeciw naturze, przeciw ludziom i przeciw sobie — wlecze po zniszczonych lasach swoją otchłanną żądzę nieskończoności. Ze śmiercią Amora, który kochał linje zamknięte, określoność i skończoność, zjawy proste i wyraźne, świat jasny i widzialny — Faun wywołał w duszach ludzkich bezgraniczną żądzę bezgraniczności, upiorową furję niezgłębionych tajników, chaos wiekuistych sprzeczności wewnętrznych, pragnienie rzeczy o kształtach nieokreślonych, rzeczy, których nigdy nie było i nie