Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/129

 Czarne pacholę odbierało zwitek i odczytywało kalifowi.
 Pierwszy, który się zjawił, był to karzeł o twarzy bezkształtnej, koślawy, w nędznej sukni, żebrak i błazen uliczny. Odczytano jego los.
 Niechaj będzie wielkim wezyrem i niech zarządza moim królestwem.
 Natychmiast dawny wezyr się usunął, a wszyscy ze czcią pokłonili się karłowi i włożono mu szaty bogate i do pałacu wezyra go zaprowadzono.
 Drugi był młodzian z rodziny bogatej, który cały czas przepędzał jeno w ucztowaniu a igraszkach; myślał tedy, jaka będzie w jego losach odmiana.
 Wyprawić mu ucztę, aby jadła i napoju było wbród, a śpiew i taniec niech go uweselą.
 I stało się tak, ale — zda się — była to jego uczta ostatnia, bo mu zbrzydło życie takie, odkąd los mu nic innego nie zgotował.
 Trzeci przystąpił mędrzec, znany w mieście, jeden z najlepszych lekarzy, umiłowany przez całą ludność stolicy; przypadkiem znalazł się w tłumie i, mimochcąc, podniósł czerwony zwitek jedwabiu.
 Wygnać go z granic państwa i nigdy nie puścić z powrotem.
 I natychmiast był wygnany, a choć naród go opłakiwał, wyrokom losów stać się musiało zadość.
 Połamany żebrak się zjawił, a los jego był:
 Dać mu za żonę najpiękniejszą pannę.