Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/158

szy kaplicę na wszystkie klucze, nie jadł i nie pił — i nie opuszczał swej pracowni; na chwilę nawet nie wyszedł, by odetchnąć świeżym powietrzem.
 Niespokojny książę Ferdynand przemocą kazał otworzyć wrota świątyni: z obłędnym okiem, nieprzytomny zupełnie i nieświadomy rzeczywistości, krążył dokoła Lorenzo i przyglądał się swemu dziełu, które wykończył był w całości.
 Było to dzieło niewątpliwie piękne, ale pobożnym nazwać go niepodobna.
 Były tam Madonny, św. Magdaleny, Św. Agnieszki, św. Barbary; były tam gromady aniołów — a wszystko miało jedną i tę samą twarz Rozaury Montalboni — moją twarz, taką samą, jaką tu widzicie teraz przed sobą.
 Lorenzo, oprócz swych malowideł, nie widział nic i nikogo. Zmysły mu się pomieszały.
 Oczywiście, wszystkie te dzieła traktowane były, jako bluźnierstwo i obraza boska.
 Książę Ferdynand kazał zniszczyć freski, kościół na nowo poświęcić i zamknąć, aby służba boża odbywać się w nim nie mogła.
 Pomiędzy ludem pobożnym wieść ta wywołała straszne wzburzenie.
 — Na śmierć Rozaurę! Zgładzić ją na wieki!
 Jakoż wytoczono mi proces o piękność i wszystkie klęski wynikające z tej zbrodni.
 Ale teraz nikt mi już nie przebaczył, nikt się nie ulitował nade mną.
 Sędziowie wydali na mnie wyrok taki: Masz po wszystkie czasy, żelazną trupią maską osłonięta —