Strona:A. Lange - W czwartym wymiarze.djvu/184

 Była już napół rozebrana, gdy naraz bardzo blizko domu — niby na gościńcu, usłyszała wielki krzyk:
 — Lenoro!
 Otworzyła okno. Był to krzyk rozpaczy.
 — Lenoro!
 To głos Konrada. On tu gdzieś jest w pobliżu... Jakim sposobem, dla czego — nad tym nie miała czasu się zastanowić. Wyskoczyła oknem do ogrodu — i, narzuciwszy na siebie jakąś chustę, wybiegła natychmiast na gościniec, bo krzyk ten jeszcze się powtórzył. Pod sztachetami ogrodu leżały, przykucnięte i wystraszone, dwa czarne tęgie kundlo-brytany, przeznaczone do straży nocnej koło dworu; skamlały żałośnie, jakby zatrwożone niewidzialną, zbliżającą się tu zmorą.
 — Konradzie! — wołała Lenora — idę, idę do ciebie! Gdzie jesteś!...
 Była już na gościńcu — okiem osłupiałym patrzyła w błękitny mrok nocy, który nagle szarzał i bielał.
 Niewiadomo jak, Lenora znalazła się na wzgórzu, którego dotąd nigdy nie widziała w okolicy; wzgórze, raczej przesmyk — było naprawo zarosłe gęstą wysoką trawą, raczej trzciną; nalewo była ścieżka... na tej ścieżce ujrzała Konrada: w oficerskim ubraniu przesuwał się konno w towarzystwie kilku kozaków — gdy naraz z gęstej wysokiej trawy wypłynęła trzykroć liczniejsza grupa żołnierzy, w których Lenora, przypomniawszy sobie różne obrazki, poznała Japończyków. Oficer japoński szedł