Strona:A. Lange - Zbrodnia.djvu/69

czał: — Pomarańczy! ale natychmiast zrozumiał swój błąd i dodał:
 — To tamten Heniuś tak krzyczy.
 Innemi słowy, on, nasz Heniuś widzialny jest bardzo grzeczny i po wersalsku prosi o pomarańczę, ale ten drugi Heniuś krzyczy za niego.
 I od tego czasu ten drugi Heniuś zaczął wyprawiać straszne brewerje, a nasz Heniuś nie mógł sobie dać z nim rady. To majtki mu podarł, to mu zdjął trzewiki i pończochy, to atrament wylał, to połamał strzelbę, to znów koniowi ogon wyrwał i oczy wydłubał.
 — Kto to zrobił?
 — To Heniuś, ale nie ja, tylko tamten drugi Heniuś.
 I zapewne usunęlibyśmy ten fenomen rozdwojenia Heniusinej osobistości, gdyby nie babcia, która mimowolnie stworzyła trzeciego Heniusia i już zupełnie zbałamuciła jego orjentację w rzeczach psychologji. Gdy mianowicie po dwuch dniach ostrego napadu t. zw. niegrzeczności, Heniuś wstał rankiem, nawiedzony przez anioła, babcia powiedziała do mnie:
 — To jest nowy, grzeczny Heniuś, a tamten dawny poszedł sobie i nie ma go już u nas. Heniuś był bardzo zadowolony, że jest