sięcy złotych, dnia następnego, za cztérowiérsz jinszy, okuty w kajdany, dostawał się pod klucz, a po roku albo i latach kilku wypraszał się przes trzeci, okolicznościowy, niesłychanie udatny. Persowie bowiem są narodem obranym przez Boga dla miłowania myśli i uczuć, wyrażanych w króciutkich utworach. Hijeratyczny Pers umié recytować cudowny cztérowiérsz i, zamilkszy następnie, wpatrywać się myślą w on klejnot umysłu ludzkiego, kiwać głową, ruszać ręką i podziwiać, niewiedzieć co: czyli zawartość przebrzmiałego wiérsza, czy też zdolność odczucia go, czyli też onego mistrza, któremu spaniałomyślność boża pozwoliła dzieło takie uczynić — —
∗
∗ ∗ |
Aby ciekawym dać pojęcie o zewnętrznéj budowie omawianych cztérowiérszów, przepiszemy jeden literami polskimi:
Jade tû szebô rûz karîne dele mâst
Soudâje ruchet et kusze niszîne dele mâst
Ez chalgeje bendegît bîrûn nerewed
Tâ nagsze hajât der negîne dele mâst.
W piérwszym, drugim i czwartym wiérszu powtarzają się ostatne wyrazy dele mâst. Powtarzanie to poprzedza rym, który w niniejszych wiérszach brzmi îne. Wiérsz trzeci, wyłamujący się zawsze spod praw rymowych, nie wiąże się w danym wypadku s pozostałymi wiérszami, ani przy pomocy powtarzanych wyrazów, ani przy pomocy rymu. Zawikłana ta forma da się w jednéj czwartéj odczuć w dosłownym przekładzie zwrotki:
Pamięć twoja noc i dzień towarzyszką serca naszego jest.
Żądza twéj twarzy w kącie siedząca serca naszego jest.
