Oprócz téj zewnętrznéj, mają perskie cztérowiérsze jescze jinszą właściwość, mianowicie: dwojakie znaczenie; jedno, uwidaczniające się na piérwszy rzut oka, wtóre — tajemne, ukryte pod szatą piérwszego. Zwykłym przykładem tego dwójnego znaczenia będzie wiérsz miłosny, zwrócony s pozoru do osoby umiłowanéj, w rzeczywistości zaś — do Boga. Od osobistych poglądów i woli czytelnika, względnie tłumacza, zależy zatym rozumienie wiérsza w znaczeniu jawnym lub tajemnym. Zazwyczaj wybiéra się z dwu znaczeń owo, s którego tryska ostrzejszy dowcip, jeżeli oczywiście komentarz jakowegoś żywociarza nie każe danego wiérsza rozumieć w tym, a nie jinszym sposobie.
∗
∗ ∗ |
Utwory Abu Sajida, po różnych książkach i rękopismach rozrzucone, zebrał był mozolnie JMP. Herman d’Ethé, w jilości dziewięćdziesięciu i przedstawił je Towarzystwu Przyjaciół Nauk w Mnichowie, częścią w Czerwcu 1875go roku, częścią w Lipcu roku 1878go. Przy przedłożonych cztérowiérszach załączył niemiecko-angielski uczony przekłady, przes siebie, w niemieckim języku dokonane. Są to przekłady o wiérszach niezmiernie długich, o często skracanych wyrazach dla rytmu, liczonego na palcach, i dla wcale niepotrzebnego rymu; jednym słowem są to przekłady ciężkie, w zupełności akademickie, również trudne do zrozumienia, jak pierwowzory. Wiérsze wydobyte przez wzmiankowanego badacza, w osobnéj książce do dziś dnia nie ogłoszone, nie stanowią całkowitéj spuścizny autora. Możnaby, niewątpliwie, odnaleść jescze z garstkę również pięknych wiérszów, poszukiwania jednak wymagałyby wielkiéj pracy i kosztów, oraz ustawicznego przenoszenia się z miesca na miesce, zaś garść, dających się odnaleść
