Ta strona została uwierzytelniona.
LXXXVIII.
Serce moje minionym zawsze wierne ślubom,
Dusza, pełna tęsknoty, wspomnieniami żyje;
Żadna chęć, żadna żądza serca mi nie dręczy,
Oprócz żalu po tobie, który w nim zamieszkał.
LXXXIX.
Piękność ta, rosczesawszy włosy jedwabiste,
Loki, ambrą pachnące, na swą twarz zwiesiła,
A to, ażeby lica roskwitającego,
Nie poznał nikt prócz tego, dla którego kwitnie.
LXXXX. [1]
Gdybyś nie zamieszkała była w sercu mojim,
Zalałbym ono serce rwącéj krwi falami;
Gdybym w stęsknionych oczu spojrzeń twych nie dźwigał,
Płakałbym, jako rzeka, u wrót morskich głębi;
Gdyby dusza ma wiarę w miłość twą straciła, —
Tysięcznych sztuk podstępem wyrwałbym ją s ciała!
- ↑ LXXXX. Cztérowiérsz pierwowzoru żądał w przekładzie sześciowiérsza.
