Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/150

 — Z prawdziwą boleścią — co to ja się dowiaduję, że pani nas chce opuścić! osierocić! Możesz to być?....
 — Musi być — niestety — sucho odparta panna Hortensya.
 — A! to nam wszystkim przykro — westchnął pułkownik — ale — kiedy takie jest jéj postanowienie.... trudna rada....
 Tu spoczął nieco....
 — Pani nasza, dobrodziejka moja,, przysyła mnie tu właśnie po rozkazy.... Radzibyśmy przynajmniéj w téj chwili rozstania, dowieść jak zawsze gotowiśmy byli — we wszystkiém.... tego....
 Brandys połknął resztę. Blada twarz panny poczerwieniała — wzrok się zwrócił na księdza. Mówiła mu oczyma:
 — Kontenci, że się mnie pozbędą — patrz!
 Brandys stał na rozkazy oczekując.
 — Ja jeszcze sama nie wiem — jak się zdecyduję — rzekła dumnie Hortensya. W każdym razie kuzynce jak starałam się tu nie być ciężarem, tak i odjeżdżając postaram się — jak najmniéj wymagać. Może pan być pewnym.
 — Ale my gotowiśmy, z duszy — serca — zawołał pułkownik — wszelkie ułatwienia — dogodności...