Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/216

 Szambelanowa, któréj ogołocenie familii nie zdawało się najpożądańszym celem, nic na to nie odpowiedziała. Ks. hrabia de Bello, daléj ciągnął z zapałem:
 — Jest-to tak piękna, czysta, zdolna do pojęcia i uczucia najszlachetniejszych idei dusza — iż nie wątpię, że łatwoby znowu weszła na dawną drogę, gdyby do niéj silnie przemówić umiano....
 — Ale któż lepiéj nad księdza kanonika to potrafi?
 Ks. de Bello ręce szeroko rozpostarł.
 — Jam swoje spełnił, koléj na państwa! Głos krwi, pani dobrodziejko....
 Zbyt chłodném znajdowała panna Hortensya znalezienie się szambelanowéj.
 — Pani też przemówi — dodała — ona panią szanuje i kocha.... trzeba koniecznie.
 — Dobrze, dobrze, ale niech radca lub Hernaszowa zaczynają — ja nie mogę! Ale poprę — poprę.....
 — I niech pani będzie łaskawa — śpiesznie szepnęła stara panna — zreflektować też pana Karola.... Postępuje sobie jakby na przekorę, przyjaźni się z tym jegomością, żartów sobie pozwala — słowem, znajduje się najniewłaściwiéj.
 — A gdzież on jest? — zapytała staruszka, rada wyrwać się z objęć Hortensyi i księdza.