Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/227

 — Kochana pupilka moja pozwoli — odezwał się kłaniając....
 Ada z uśmiechem jakby nic nie rozumiejąc, dygnęła mu....
 — Co kochany opiekun każe?
 — Pozwolisz — odchrząknął radca — że zabiorę tu głos w imieniu naszéj całéj rodziny....
 Tu ręką, ruchem nader pięknym, zatoczystym, ukazał rozpierzchłych po salonie.
 — A! a! coś tak strasznie uroczystego! rozśmiała się gosposia. Cóż tedy? co? Jestem na rozkazy!
 Ton, jakim to wymówiła, tak nieprzystający do tego, jaki chciał przybrać radca, zmieszał go i zamknął mu usta....
 — Proszę cię, droga pupilko — rzecz jest seryo.... racz mnie posłuchać! dodał trochę się jąkając i plącząc.
 — Aż tak bardzo seryo! o mój Boże! cóż to być może? ciągle wesoło ciągnęła.... Seryo?
 Zmieszany orator znowu się zaciął....
 Karol stojący w kącie, widząc jak mu pot kroplisty występuje na czoło, ledwie się mógł wstrzymać od śmiechu. Inni świadkowie podzielali zakłopotanie radcy, patrzali po sobie — nie wiedzieli w istocie teraz już nie jak się to skończy, ale jak się to zacznie. Radca zbił się widocznie z tonu, z drogi, trzymał rękę Ady, patrzał na jéj uśmiech, cze-