Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 2.pdf/29

 Mówił to tak pociesznie a seryo, że babcia się serdecznie uśmiała. Nie uważali oboje, iż z za drzwi niekiedy ukazywała się i nikła twarz blada panny Dyakowskiéj — jakby ona tam na posłuchach stała.
 Karol wstał.
 — A zatém kiedy w podróż?
 — Po jutrze najnie-za-wo-dniéj! uroczyście to przyrzekam.... Prosiłbym tylko o tajemnicę, ażeby partnerowie babci o tém nie wiedzieli. Nigdy nie można obrachować, jakie ludzie mają stosunki. Mógłby który z nich co bąknąć, i doszłoby do jednego z tych czujnych opiekunów, którzy radzi są zawsze mnie mieć na oku. Niegrzeczny jaki, mógłby położyć — veto....
 — Ale ja nie powiem nikomu w świecie.
 — Babcia — wytrzyma?
 — Przynajmniéj do wyjazdu twojego.... który nastąpi po jutrze — tak?
 — Tak — pojutrze....
 — Czekajże! Na tém nie dosyć — ja dziś, zaraz, muszę list Dyakowskiéj podyktować do Hortensyi!
 — Babciu! ażeby mnie wzięła w swe szpony!!
 — Nie — w opiekę.
 — To wychodzi na jedno. Zmiłowania, babciu droga! litości....