Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/187

 — Spodziewam się! potwierdził Karol.... Chodźmy....
 — Mieszkam na Dziekance — stłumionym głosem zawstydzony rzekł Oblęcki.
 — Ale — choćby na Solcu! co u licha! grzechu w tém nie ma — dodał Karol — chodźmy — jakże ci się powodzi?
 Oblęcki podniósł twarz bladą, oczy wielkie wlepił w mówiącego i nie odpowiedział nic....
 — Kochany mój — wszyscyśmy twój heroizm i męztwo — ciągnął daléj pan Karol — admirowali! W uniesieniu byliśmy nad poświęceniem się panny Karoliny....
 — To anioł! krzyknął malarz z zapałem — a ja — ja byłem i jestem najnikczemniejszą istotą! Teraz mi się dopiero otwarły oczy! Egoizm.... szał.... Uczyniłem ją ofiarą méj namiętności....
 — Zgryzoty sumienia przyszły ci, jak zwykle, musztardą po obiedzie, mój drogi — rozśmiał się Karol. Nic nie pomoże skrucha, trzeba myśleć, aby było co jeść....
 — Dziś — jeszcze jeść co się znajdzie — rzekł Oblęcki.... Cóż potém! Ten anioł nawykł do życia pańskiego, do wygód. Do tego ażeby ją otaczały blaski, cisza.... spokój — a teraz.... teraz? A! mam sobie do wyrzucenia....
 Karol się rozśmiał.