Strona:Ada sceny i charaktery z życia powszedniego. T. 3.pdf/48

 — A może pani to niemiło? szepnęła — poszlibyśmy do altanki!
 — Ale nie — cóż mi tam! rzekła Ada. Wiesz, że to mój dobry przyjaciel i sąsiad....
 — I słowo pani daję — co to za człowiek dobry, serdeczny, ludzki — a taki nie dumny.... a miły z każdym! mówiła Kasia.... no — i chłopak śliczny!!
 Nic na te pochwały nie odpowiadając, Ada weszła do dworku....
 — Jak się pan masz.... i pan! odezwała się witając. Zwróciła się do Roberta.
 — Nie pojechałeś więc jeszcze?
 — Troszczę się o moje gospodarstwo, odpowiedział Jazyga — właśniem przybył prosić pana Stanisława, aby mi na nie naglądał....
 — Bardzo się cieszę, żem się z panem spotkała jeszcze — odezwała się Ada głośno. Po pożegnaniu naszém przyszedł mi na myśl interes jeden, który chcę mu powierzyć. Tam w Grodzieńskiém....
 — Co pani każe?
 — Powiem późniéj — wszak wracamy kawałek drogi razem? Zaczekasz pan na mnie....
 Skłonił się Robert tylko. Ada mówiła to tak swobodnie, swym królewskim tonem, że niktby się nie śmiał domyślać innego wyrazów znaczenia....