Strona:Adam Asnyk - Panna Leokadja.djvu/103

szego zajścia i zapytałem się go od niechcenia czy przychodzi urzędownie z misją od markiza.
 — Nie! — odpowiedział — markiz powierzył zdaje mi się tę delikatną sprawę, jednemu z swych rodaków, pułkownikowi wojsk hiszpańskich.
 — Więc pan nie jesteś zaangażowanym! — wykrzyknąłem mimowolnie z radością.
 — Nie! — odpowiedział — z zasady nie lubię się mieszać do pojedynków, które są w oczach moich wielkim nonsensem.
 Tu radość moja ustąpiła miejsca zwątpieniu,
 — Ale pan przyznasz — zacząłem znowu — że są wyjątkowe położenia, w których podjęcie podobnego obowiązku jest czynem prawdziwie szlachetnym, a zarazem niejako koniecznością honorową.
 — Zapewne — odpowiedział — w wyjątkowych położeniach robi się często ustępstwo od swych zasad.
 — Pan mnie nie potępiasz za mój krok wczorajszy?
 — Tłumaczę go sobie naturalnem uczuciem zazdrości.
 — Ale pan nie wiesz wszystkiego... i tu skreśliłem Kuryszkinowi w żywych barwach cały mój poprzedni stosunek do Lodzi.
 Kuryszkin wysłuchał w milczeniu i rzekł:
 — Wyznać muszę, że w takim razie pański krok był zupełnie uzasadnionym, szkoda tylko, że Santa Florez nie wiedział, jak rzeczy stoją, nie byłby sobie pozwolił nawet tak niewinnych żar-