Talent poetycki pana El...y Stożka niedawno objawił się światu, a to w niedawno wydanych w sporym tomiku poezjach. Nikomu z młodszych poetów nie udało się tyle posłyszeć o sobie w literackich i nieliterackich dziennikach, ile panu Stożkowi. Czy jednak odniósł jaką korzyść z posłyszanego, o tem bardzo wątpimy. To bowiem, co słyszał o sobie, było nieustanną pochwałą, która, acz przyjemna, a czasem korzystna nawet, à la longue musiała stać się owym miodem, który z początku mile łechce podniebienie, wkrótce jednak przez nadmiar użycia psuje apetyt i smak dla zdrowych potraw, mniej słodkich. Nieostrożnie, jak się to zwykle dzieje, przez zbytek przyjaźni, obsypywano pieszczotami młodego, sympatycznego poetę i hurtem chwalono wszystko, co napisał. A przedewszystkiem zwracano uwagę na formę, nie siląc się odgadywać, z jakiego ziarna powstają te wiotkie i wonne kwiaty pana El...ego, te jego białe lilje, pnące się powoje i zamyślone nad wodą narcyzy.
Pan El...y jest lirykiem par excellence. Przed oczyma młodego poety świat nie występuje w pogodnych barwach słonecznych, co każdą powszedniość ozłocić i ozdobić umieją, ale w tęsknych barwach zamglonego wieczoru, albo w posępnych kolorach tajemniczej nocy. Nie spotykamy w poezjach młodego poety śladu spokojnego, epicznego opowiadania, w którem się ważą wielkie uczucia z drob-
Strona:Adam Asnyk jako wyraz swojej epoki.djvu/008
Ta strona została uwierzytelniona.
