Strona:Adam Fischer - Ossolineum.djvu/16

i przez długi czas poświęcał się wyłącznie pracy naukowej. Do roku 1789 nic o nim nie wiemy, prócz tego, że się ożenił z pokrewną sobie panną Jabłonowską, urodzoną z Ossolińskiej; małżeństwo to było bezdzietne i rozeszło się w r. 1791.
 Pierwszy raz występuje na szerszą widownię w roku 1790, ale też od razu godnie i odpowiednio do swego nazwiska. Po śmierci cesarza Józefa II zapowiadały się w Austryi wielkie zmiany, a żywioły niechętne dotychczasowemu systemowi łączyły się, aby nowego władcę, Leopolda II, skierować na inne tory. Galicya bardziej niż inne kraje koronne miała powody domagać się reform, to też Stany Galicyjskie wypracowały obszerny i wyczerpujący projekt organizacyi kraju i postanowiły go przedłożyć cesarzowi. Do deputacyi, która miała jechać z memoryałem, wybrano pięciu najznakomitszych obywateli, a między nimi i Ossolińskiego. Ponieważ memoryał poruszał zasadnicze sprawy Galicyi i liczne powodował obrady, tudzież komisye, dlatego stała się konieczna dłuższa obecność delegacyi w Wiedniu. Delegaci mieli głos doradczy, wchodzili z rządem w stosunki, a że sprawy ciągnęły się blisko cztery lata (1790-1793), nie dziw więc, że się członkowie delegacyi dali tam poznać i że się zasiedzieli. Wskutek przedwczesnego zgonu Leopolda II delegacya znalazła się w przykrem położeniu i nie doprowadziła też do żadnych politycznych wyników. Ossoliński wytrwał jednak na stanowisku, a jako człowiek praktyczny starał się wyrabiać dla kraju małe ustępstwa, widząc, że się od razu wielkich osiągnąć nie da. Jego cierpliwości i rozsądkowi zawdzięczała Galicya niektóre pożądane zmiany w ustawie stanowej, on to głównie wyjednał drobne przywileje dla szlachty galicyjskiej jak n. p. przyjmowanie synów szlacheckich do cesarskiej szkoły średniej t. zw. Terezyanum i szkoły wojskowej w Wiener Neustadt. Po dłuższym pobycie w stolicy naddunajskiej zdołał wejść w ściślejsze stosunki z kilkoma najwybitniejszemi osobistościami, jak z wpły-