Strona:Adam Fischer - Ossolineum.djvu/25

było wydawanie czasopisma naukowego p. t. „Wiadomości o dziełach uczonych“. Ossoliński w ogóle zamierzał stworzyć w założonym przez się zakładzie ognisko dla badań nad dziejami i literaturą ojczystą, i stowarzyszenie uczonych, pracujących na tem polu.
 Fundacya Ossolińskiego nabrała jeszcze większego znaczenia, gdy dnia 25 grudnia r. 1823 między Józ. Maks. Ossolińskim, a ks. Henrykiem Lubomirskim na Przeworsku „życzącym sobie poświęcić przy Bibliotece Lwowskiej imienia Ossolińskich publicznemu użytkowi posiadane przez siebie do nauk i sztuk ściągające się zbiory i przedmioty“ zawarta została umowa tego rodzaju, że ks. Lubomirski włączał swe zbiory do Biblioteki Ossolińskich oddzielnie wprawdzie, ale w ścisłem na zawsze połączeniu pod nazwą „Muzeum im. Lubomirskich“. Jako następstwo tego układu należy uważać dodatkowy akt do ustawy fundacyjnej z dnia 15 stycznia 1824, na mocy którego rozpołowił Ossoliński kuratoryę na majątkową, ekonomiczną, powierzoną najbliższej rodzinie Ossolińskiego, i na naukową, literacką, związaną z majoratem przeworskim; fundusz biblioteczno-muzealny pomnożył nowym procentem od 20.000 reńskich, przeznaczonych na fundusz rezerwowy.
 Wdzięczne Stany Galicyjskie wybiły na cześć daroczyńcy medal w r. 1822, przedstawiający z jednej strony popiersie fundatora z napisem: Jos. Max. de Tęczyn C. Ossolinski Sup. RR. Gal. et Lod. Mare. O. S. Ste. Comm., odwrotna strona przedstawia zaś właśnie kupiony kościół z inskrypcyą: Musis Patriis Bibl. Pub. Leopoli. Funda. MDCCCXVII. (T. zn. Józefowi Maksymilianowi z Tęczyna hr. Ossolińskiemu, najwyższemu Marszałkowi koronnemu Królestwa Galicyi i Lodomeryi, ozdobionemu krzyżem komandorskim orderu św. Szczepana... Muzom ojczystym. Biblioteki publicznej we Lwowie założycielowi. 1817). Obywatelski czyn zjednał Ossolińskiemu nie tylko wielką miłość w narodzie, ale przyczynił się też do licznych zaszczytów naukowych. Od r. 1808 był członkiem honoro-