Strona:Adam Fischer - Ossolineum.djvu/56

 Równocześnie z Bielowskim służył Zakładowi inny wybitny przedstawiciel umysłowości polskiej, a mianowicie Antoni Małecki, który, jak wyżej powiedziano, w roku 1869 powołany został przez Jerzego ks. Lubomirskiego na wicekuratora Zakładu i odtąd długie lata trwał na tem stanowisku. „Antoni Małecki stał się legendową postacią, wcielonym mitem o autorytecie nauki polskiej, nieutrudzenie czuwającej na straży polskiego języka, polskiej literatury, polskiej kultury historycznej... Dla Lwowa zaś był to dostojny patron naukowego ruchu w zakresie umiejętności, przedmiotem samym dokumentujących swój narodowy charakter“. Gdy wszedł do Ossolineum, był już wtedy prawie u szczytu swej sławy, jako były profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego i lwowskiego, a przedewszystkiem jako autor pierwszej monografii polskiej o Juliuszu Słowackim. Usunął się od wszelkiego gwaru, aby w zacisznej pracowni poświęcić się zupełnie pracy naukowej. Prawie przez pół wieku (um. 1913) służył wytrwale Zakładowi, oddając ukochanej przez się instytucyi bezcenne usługi. Poświęcał jej nie tylko swą pracę i światłe rady, szczególnie cenne wskazówki w czasie małoletności obecnego kuratora, ale wsparł też materyalnie, ofiarując na rzecz Zakładu 60.000 koron. Dlatego też w r. 1892 kuratorya Ossolineum celem uczczenia jubileuszu 50-letniej pracy Małeckiego na polu naukowem i literackiem ustanowiła z funduszów Biblioteki Zakładu nar. im. Ossolińskich stypendyum im. Antoniego Małeckiego w kwocie 600 koron celem wspierania pracowników na polu literatury, języka i historyi polskiej. Było to zupełnie słuszne choć częściowe wypłacenie się z długu wdzięczności, jakie Ossolineum zaciągnęło wobec znakomitego przedstawiciela umysłowości polskiej.
 Po śmierci Bielowskiego w roku 1876 stanął na czele instytucyi narodowej dr. Wojciech Kętrzyński, który zawezwany już w r. 1873 do Ossolineum na sekretarza oddziału naukowego, w rok później został kustoszem. Minęło więc czterdzieści cztery lat od chwili, w której tak głośny dziś