Ta strona została uwierzytelniona.
PUSTELNIK.
Choroby?
KSIĄDZ.
Czy już dawno płaczesz po twej stracie?
PUSTELNIK.
Jak dawno?... dałem słowo, powiedzieć nie mogę:
Kto inny powie tobie. Mam ja towarzysza,
Zawżdy z nim razem odbywamy drogę!
(ogląda się)
Ach, tu tak ciepło, wygodna zacisza;
A na podwórzu wicher, gromy, burza sroga:
Mój towarzysz zapewne biedny drży u proga!
Gdy nas razem wyroki nielitośne pędzą,
Dobry księże, i jego przyjmij na gospodę.
KSIĄDZ.
Nigdy nie zamykałem drzwi moich przed nędzą.
PUSTELNIK.
Ale stój, stój, mój bracie, ja sam go przywiodę.
(odchodzi).
DZIECIĘ.
Cha, cha, cha! tato, co się jemu dzieje?
Biega i gada ani to, ani owo.
Jakie dziwaczne ubiory!
KSIĄDZ.
Dzieci, będzie ten płakał, kto się z płaczu śmieje!
Nie śmiejcie się! to człowiek bardzo biedny, chory.
DZIECI.
Chory? a on tak biega, wygląda tak zdrowo!
