Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/131

 Lata mi koło nosa,
 Jak osa.
 I epigramy, żarciki, przytyki,
Te szmery — Ach, to świérszcze wlazły mi w ucho;
       80  Moje ucho, moje ucho!

Wytrząsa palcem ucho

Jaki szmer! Kamerjunkry świszczą jak puszczyki,^[1]
Damy ogonem skrzeczą jak grzechotniki;
Jaki okropny szmer! śmiechy! wrzaski;^[2]
Senator wypadł z łaski, z łaski, z łaski, z łaski!

Pada z łóżka na ziemię

djabły zstępują widomie^[3]

       85 Teraz duszę ze zmysłów wydrzem, jak z okucia^[4]
Psa złego. Lecz niecałkiem, nałożym kaganiec:^[5]
Na wpół zostawim w ciele, by nie tracił czucia;^[6]
Drugą połowę wleczmy aż na świata kraniec,
Gdzie się doczesność kończy, a wieczność zaczyna,^[7]
       90 Gdzie z sumnieniem graniczy piekielna kraina;^[8]
I złe psisko uwiążem tam, na pograniczu:^[9]
Tam pracuj, ręko moja, tam świstaj, mój biczu.
Nim trzeci kur zapieje, musim z téj męczarni
Wrócić zmordowanego, skalanego ducha;
       95 Znowu przykuć do zmysłów, jako do łańcucha,^[10]
I znowu w ciele zamknąć, jako w brudnéj psiarni.^[11]

1. w. 81 w R₁: jakie to gadzin syki.
    Brak jednej zgłoski w tym wierszu.
2. w. 83 Brak tu trzech zgłosek.
3. Po w. 84 Djabły zstępują widomie ] w R₁: w zachwyceniu szatan.
4. w. 85 w R₁: Ha, ha, wydrę mu duszę z ciała.
5. w. 86 w R₁: nałożę.
6. w. 87 w R₁: zostawiam.
7. w. 89 w R₁: świat ziemski.
8. w. 90 w R₁: wiecznych mąk.
    Myśl tego wiersza nie jest całkiem jasna.
9. w. 91 w R₁: lecz nie puszczę, uwiążę.
10. w. 95 zmysłów ] w R₁: ciała.
11. w. 96 w R₁: (I pośród towarzyszów zostawić jak w psiarni)
     Znowu do towarzystwa wrócić jak do psiarni.