Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/233

Wyniosłém okiem równych sobie szuka,
I gruby, pełznie wolnym chodem żuka.^[1]
       125 Dalej, gwardyjskie modniejsze młokosy,^[2]
Proste i cienkie, jak ruchome piki,
W pół ciała tęgo związane, jak osy.
Daléj, z pochyłym karkiem czynowniki,^[3]
Z podełba patrzą, komu się pokłonić,
       130 Kogo nadeptać, a od kogo stronić;
A każdy giętki, we dwoje skurczony:^[4]
Tuląc się pełzną, jako skorpijony.^[5]
Pośrodku damy, jako pstre motyle,^[6]
Tak różne płaszcze, kapeluszów tyle.
       135 Każda w paryskim świeci się stroiku^[7]
I nóżką miga w futrzanym trzewiku.^[8]
Białe jak śniegi, rumiane jak raki. —^[9]
Wtem dwór odjeżdża; stanęły orszaki.
Podbiegły wozy, ciągnące jak statki^[10]
       140 Obok pływaczów w głębokiej kąpieli.^[11]
Już pierwsi w wozy wsiedli i zniknęli;^[12]
Za nimi pierzchły piechotne ostatki.^[13]
Niejeden kaszlem suchotniczym stęknie,^[14]
A przecież mówi: jak tam chodzić pięknie!

1. w. 124 w R₁: I pełznie dalej, wolnym krokiem żuka.
2. w. 125 modniejsze ] wesołe R₁.
3. w. 128 pochyłym karkiem ] pochyłem okiem R₁.
4. w. 131 A każdy giętki ] Każdy pochyły R₁.
5. w. 132 w R₁: Jak s podkulonym żądłem skorpiony; w R₂: Tając się (lazą) pełzną.
6. w. 133 Pośrodku ] Pośród nich R₁.
7. Po w. 135 w R₂: Te Salamandry północne wiatr piją
    Słotami dyszą i od zimy tyją:
8. w. 135—136 w R₁: A każda (chce) świeci paryskim stroikiem
    I nóżką miga s futrzanym trzewikiem.
9. w. 137 w R₁: Zaczerwienione od mrozu jak raki
10. w. 139 w R₁: Obok powozy płyną jako statki.
11. w. 140 głębokiej ] dalekiej R₁.
12. w. 141 w R₁: Już pierwsi wsiedli i okna zamknęli.
13. w. 142 piechotne ] piechoty R₁.
14. w. 143 w R₁: Nie jeden zmarzły, nieraz w febrze stęknie —