Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/235

       165 Gdy zdradą wzięty i skuty więzami,^[1]
Pod Filistynów dumał kolumnami.
Na czoło jego, nieruchome, dumne,^[2]
Nagły cień opadł, jak całun na trumnę,
Twarz blada strasznie zaczęła się mroczyć;^[3]
       170 Rzekłbyś, że wieczór, co już z niebios spadał,
Naprzód na jego oblicze osiadał,
I stamtąd dalej miał swój cień roztoczyć.

 Po prawej stronie już pustéj ulicy^[4]
Stał drugi człowiek. — Nie był to podróżny;^[5]
       175 Zdał się być dawnym mieszkańcem stolicy:
Bo rozdawając między lud jałmużny,
Każdego z biednych po imieniu witał,
Tamtych o żony, tych o dzieci pytał.^[6]
Odprawił wszystkich, wsparł się na granicie
       180 Brzeżnych kanałów i wodził oczyma
Po ścianach gmachu i po dworca szczycie;^[7]
Lecz nie miał oczu owego pielgrzyma;
I wzrok wnet spuszczał, kiedy szedł zdaleka

1. w. 165 Gdy zdradą wzięty i skuty ] Gdy ślepy, nagi, scisniony R₁.
2. w. 167—168 niema w R₁.
3. w. 169—172: brzmiały pierwotnie w R₁ inaczej i uległy tam różnym zmianom:
    Twarz jego dotąd nieruchoma blada
    Ta nagle strasznie, zaczęła się mroczyć
    (Jak gdyby wieczór co w tych)
    Myślałbyś, że noc, która na tę ziemie
    Nagle i szybko jako całun spada
    Na jego twarzy złożyła swe brzemie
    I z niej ma dalej swe cienie wytoczyć
    Naprzód stąpiła na jego oblicze
    W niem założyła państwo tajemnicze
    Z niego dalej ma swój cień rostoczyć.
4. w. 173 pustej ] cichej R₁.
5. w. 174 drugi człowiek = Oleszkiewicz; ob. dalej ustęp pod tem nazwiskiem.
6. w. 178 w R₁: O żonie jego i o dzieciach pytał.
7. w. 181 dworca ] twierdzy R₁.