Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/253

Zwyczajnym śmiechem z głupstw Napoleona;
I na zegarek już każdy spozierał,
Bojąc się dalszych galopów i kłusów,^[1]
Bo mróz dociskał dwudziestu gradusów.^[2]
       335 Dusiła nuda i głód już doskwiérał.
 Lecz car stał jeszcze i dawał rozkazy;
Swe półki siwe, kare i bułane^[3]
Puszcza, wstrzymuje po dwadzieścia razy.
Znowu piechotę przedłuża jak ścianę,^[4]
       340 Znowu ją ściska w czworobok zawarły,^[5]
I znowu nakształt wachlarza roztacza;^[6]
Jak stary szuler, choć już nie ma gracza,^[7]
Miesza i zbiera i znów miesza karty;
Choć towarzystwo samego zostawi,^[8]
       345 On się sam z sobą kartami zabawi.
Aż sam się znudził, konia nagle zwrócił
I w jenerałów ukrył się natłoku.
Wojsko tak stało, jak je car porzucił,
I długo z miejsca nie ruszyło kroku:
       350 Aż trąby, bębny dały znak nareszcie^[9]
Jazda, piechota, długich kolumn dwieście
Płyną i toną w głębi ulic miejskich. —

1. w. 333 Bojąc się ] Lękał się R₁.
2. w. 334 dwudziestu ] piętnastu R₁ szesnastu R₂.
   Ciąg dalszy inny jest w druku a inny w R₁: 336—455 = R₁ 415—530; 456—471 = R₁ 543—559; 472—480 = R₁ 533—542.
3. w. 337—338 w R₁: Mieszał szwadrony, rozbierał zmieszane
    Ściskał, rozwijał po dwadziescie razy
    Warjant: te konie siwe, kare i bułane
    Puszczał, wstrzymywał po dwadziescie razy.
4. w. 339 przedłuża ] wyciągnął R₁.
5. w. 340 ściska ] scisnął R₁.
6. w. 341 nakształt wachlarza ] długiemi sznurami R₁.
7. w. 342 już nie ma ] (niema) wyglądają R₁.
8. w. 344—345 w R₁: I chociaż widze znudzą się ciekawi,
    On się noc całą sam s sobą zabawi.
9. w. 350—352 w R₁:
    Narescie z bramy podjęto łańcuchy
    (Z wolna) Piechota jazda, długich kolumn dwieście