Strona:Adam Mickiewicz - Dziady część III.djvu/89

Których wielbił świat szeroki!
Gdyby chodzili dotąd śród swych dusznych dzieci,
Gdyby wszystkie pochwały i wszystkie oklaski
Słyszeli, czuli, i za słuszne znali,
       75 I wszystkie sławy każdodziennéj blaski
Promieniami na wieńcach swoich zapalali:
Z całą pochwał muzyką i wieńców ozdobą,
Zebraną z wieków tyla i z pokoleń tyla,
Nie czuliby własnego szczęścia, własnéj mocy,
       80  Jak ja dziś czuję, w téj samotnéj nocy,
 Kiedy sam śpiéwam w sobie,
 Śpiéwam samemu sobie.
Tak! Czuły jestem, silny jestem i rozumny! —
 Nigdym nie czuł, jak w téj chwili;
       85  Dziś mój zenit, moc moja dzisiaj się przesili,
 Dziś poznam, czym najwyższy, czylim tylko dumny;
 Dziś jest chwila przeznaczona,
 Dziś najsilniej wytężę duszy mej ramiona —
 To jest chwila Samsona,
       90  Kiedy więzień i ślepy dumał u kolumny.
Zrzucę ciało i tylko jak duch wezmę pióra —
 Potrzeba mi lotu!
Wylecę z planet i gwiazd kołowrotu,
 Tam dójdę, gdzie graniczą stwórca i natura.

       95 I mam je, mam je, mam — tych skrzydeł dwoje;
Wystarczą: od zachodu na wschód je rozszerzę,
Lewém o przeszłość, prawem o przyszłość uderzę,
I dójdę po promieniach uczucia — do Ciebie!
 I zajrzę w uczucia Twoje.
       100  O Ty! o którym mówią, że czujesz na niebie!
Jam tu, jam przybył, widzisz, jaka ma potęga!
 Aż tu moje skrzydło sięga!
Lecz jestem człowiek, i tam, na ziemi me ciało;
Kochałem tam, w ojczyznie serce me zostało. —